माझं क्षितीज

      गोफ  मी चालतो आहे                                                       सात पावले , वामनरुपी                                     व्यापून तुझ्या भाळावरचे                                          अवघे निरभ्र आकाश                                                 ओंजळीत धरू पाहतो                                         तझ्या कातळा पल्याडचे            ...

अनटोल्ड तुला जमले तरच  बोलत जा हाकेला उत्तर देत जा नजरेला नजर देत जा आलाच राग कधी तरी त्यालाही रस्ता देत जा. चंद्र चांदण्या पाहात जा कोवळी उन्हं झेलत जा ओठांना लाली लावत जा पापण्यातले काजळी कोन रेखीत जा जगभर जगणं जगत जा चालताना थोड थांबत जा तुझे उसंत श्वास घेत जा आरशातला अवतार पहात जा सगळे सगळे सोडुन घोटभर पाणी पित जा. एकटीच आडवाट तुडवत जा आॅफिसला दांडी मारत जा हवं नको ते सगळंच करत जा तू माझी असलीस म्हणून काय झालं तुझ्याही मनाचं ऐकत जा मी तर आहेच गं तुझा तूही तुझं आयुष्य जगत जा तूही तुझं जगणं जगत जा.        जयवंत कुलकर्णी 

                                                                                                                                                                                                                                                                                            ...

                                                              करिअरची सप्तपदी               ' सप्तपदी ' या शब्दालाच एक सोहळ्याच आणि बांधिलकीचे वलय प्राप्त झालं आहे. यातील सप्त म्हणजे सात आणि पदी म्हणजे पाऊले.  मे महिन्यात तस म्हटलं तर लग्न सराई असते. जिकडे धुमधडाक्यात लग्नाचे बार  उडवून दिले जातात. बोहल्यावर चढलेले नवरा नवरी आपल्या सुखी आणि समृध्द जीवनाची सुरुवात करताना  इष्ट मित्रांच्या साक्षीने एकमेकांचा स्वीकार करताना आणा भाका घेतात. अग्निहोत्राच्या भोवती पुढे नवरा मागे नवरी सात फेरे पूर्ण करतात. त्या पाठोपाठ पाटावरच्या सुपारीला नववधू अंगठ्याने बाजूला सरकवत सात वचने देते. तेही सात जन्माच्या अखंड साथ निभावण्याचे. हा विधी सगळ्यांनीच अगदी लहानपणापासून पाहिलेला आहे. याच सप्तपदीने आपल्या आयुष्यातील एक मोठे स्थित्यंतर होणे अपेक्षित असते कारण आपल्या तरुणाईच्या भाषेत ती एक कमिटमेंट ...

मी एकटा पडतो खूप हात दुरावतात, हवेत झुलतात, नजर नजरे आड होत जाते,  खरं सांगू का तुला, मन पिशाच्च होतं, तू अशी मला ना जेव्हा पोरकं करून जाते जेव्हा जेव्हा. डोळ्यांच्या चुली पेटतात  मनाची ओली गच्च लाकडे शिलगावून आत्मा शेकत बसतो गप गुमान, ऊतू जाणारं ह्रदयाचं क्षीरपात्र ढवळत, तरीही येतोच एखादा ओघळ ओसंडून, तेव्हा ना मी खरंच खूप खूप एकटा पडतो गं...... धूर धूर धूराळा उडतो थोडा बाहेर जादा आत भावनांचा, विचारांचा आजूचा माझ्या बाजूच्या तूझ्या सगळ्या सगळ्या क्षुल्लक गोष्टींना कवेत घेऊन जातो एका विस्तीर्ण उंचीवर, धूर की धुके काही कळेनासे होते तेव्हा ना मी खूप खूप एकटा एकटा पडतो गं...                             जयवंत कुलकर्णी