माझं क्षितीज

                                                                                                                          तुझा रस्ता व्हायचंय मला.                                                                                                                                           तुझा रस्ताव्हायच्य मला                                                               जिथे ठेवशील पाऊल तिथे.                                                                हजर व्हायचंय मला.                                                                 असायचंय तुझ्या मागे आणि पुढेही.                                                                 तुझे संवाद ऐकत.                                                                 नागमोडी वळण वाट होऊन.                                                                 पोहोचायचं मला.                                                                माळापासून भाळापर्यंत                                               

गोफ शैक्षणिक नात्यांचा   ‘’ तुमची मुले ही तुमची नाहीतच, चिरंजीव होऊ इच्छिणाऱ्या जीवनाच्या उत्कट आकांक्षांची ती मुले           आहेत, तुमच्या देहाच्या वाटेने ती आलेली असली तरी तुम्ही केवळ निमित्त मात्र आहात. तुम्ही त्यांना आपलं प्रेम दया, पण आपले विचार मात्र देऊ नका. तुम्ही त्यांच्यासारखे खुशाल व्हा, होण्याचा प्रयत्न करा पण... त्यांना तुमच्यासारखे बनविण्याचा विचारही करू नका. लक्षात ठेवा, जीवन हे भूतकाळात रेंगाळत नसते, ते नेहमी पुढे जात असतं .’’ – खलिल जिब्रान             पालकत्वावर चिंतनशील भाष्य करताना प्रसिद्ध लेबनॉन साहित्यिक खलिल जिब्रान ( १८८३ ते १९३१ ) यांचे एक अतिशय गाजलेलं अवतरण आजही समस्त पालक वर्गास चपखलपणे लागू पडते. भारतात २००९ साली लागू झालेला शिक्षण हक्क कायदा, आजच्या व्यक्ती आणि अभिव्यक्ती स्वातंत्र्याचा तसेच बालकाच्या  स्वतंत्र अस्तित्वाचा सर्वोत्तम पुरस्कार किमान शंभर वर्षांपूर्वीच खलिल जिब्रान यांच्या वरील रचनेत पहावयास मिळतो. चाकोरीबध्द रूढी परंपरातून

                                                                                                          अनाहूत                           तू आलीस आणिक सखये                            जगण्यास विषय मिळाला                            वादळातील गलबताला                                                  किनारा मिळाला ☺️                            एकटेच होते सारे                             वादळ स्वतःच मोठे                             तुझ्याच ओंजळीत माझा                             वातचक्र विसावला @                                                 कोलाहलाचे अवघे पर्व                             व्यापून तुवा टाकिले                             तूच माझे रुधीर झेलीत                              मरणे जिवंत रोखिले ☹️                             तळहातावरही रेषांचा                              रंग गुलाबी ओशाळला                              तू आलीस आणिक सखये                              जगण्यास विषय मिळाला ⥀                                               जयवंत कुलकर्णी 

                                                                गुरुजन हो गतिमान होऊ या !                                                                                           ( बदलत्या काळातील शिक्षकांची भूमिका )       सर्व साधारणपणे १५ जून पासून शैक्षणिक वर्ष सुरु झाले की दोन ते तीन आठवडयात शाळा शाळांमधून मोठ्या उत्साहात ' गुरु पौर्णिमा ' आणि त्यानंतर ५ सप्टेंबर अर्थात ' शिक्षक दिनाची ' धूम   पहावयास मिळते. छोट्या छोट्या पानांमध्ये लपेटलेली लालबुंद गुलाबाची एक दोन फुलं आपले वर्ग शिक्षक किंवा आवडत्या शिक्षकांना देऊन त्यांच्या पायावर डोकं टेकवून नतमस्तक होण्यासाठी पहिली ते पाचवी-सहावीच्या मुलांची झुंबड कोणत्याही सहृदय शिक्षकाच्या अंगावर मनभर मांस चढवून जाते . तुलनेने वरच्या वर्गातील हा सोहळा संपूर्ण वर्गाच्या वतीने प्रातिनिधिक स्वरुपात होताना दिसतो. कॉलेजची पायरी चढलेली तरुण मंडळी व्हाटसअप , फेसबूक , इंस्टाग्राम किवा ब्लॉगवर कृतज्ञतादर्शक पिक्स आणि पोस्ट्स टाकून माय स्कूल .. मिस यू.. वगैरे वगैरे हेडर टाकून साजरा करताना आढळतात. तीन भिन्न पातळय