माझं क्षितीज

हे असं का होतं ? उगाच मन खट्टू होऊन बसतं राग नसतो, रुसवा नसतो असले अंतर भेटीतले तरी मनाचं पाखरू उडू लागतं फांदी फांदी शोधू लागतं हे असं का होतं ? दरवाजावर टक टक करतं तुझ्या पावलांची चाहूल घेतं कडी उघडण्याचा आवाज ऐकतं किलकिल्या डोळ्यांनी फटीत बघतं चेंगरल्या पंखांनी टवकारू लागतं हे असं का होतं ? दार उघडतं, आणि बंद होतं, चिमुरडं उर धडधडून  उठतं चौकट सोडून खिडकीत जातं तावदान, हलकड्या आपटू लागतं चोचीचा आ वासून हुंदडत रहातं हे असं का होतं ? पंख आपटतं, चोच घासत व्याकुळ, हळवं  खूप आसुसतं उठता बसता घिरट्या घालतं खोल खोल काळजाचा ठाव घेतं उलघाल करीत माणूस शोधतं हे असं का होत ? त्याचं शिवार , त्याचं माळरान सारंच सैरभैर, सारंच हैराण. नुसती तगमग, रणरण भयाण उठता बसता, कोलमडू लागतं दे माय धरणी ठाय म्हणतं हे असं का होतं ? तुझ्या घरट्यात शिरू पहातं कट्टीबट्टी धरू लागतं थोडं हट्टी, थोडं अवखळ तुझा आडोसा शोधू लागतं ओक्साबोक्शी रडू लागतं हे असं का होतं ?  जयवंत. ( २१/०६/२०२०)